Machu Picchu

05.30 uur, ik ben al wakker omdat er het afgelopen uur wat facebook berichten en what's app berichten binnenkomen, NL is al wakker. Ik sta op, ga douchen, trek mijn afritsbroek, fleece vest en loopschoenen aan. Het is 5.55 uur, Paul staat onder de douche en we're ready to go. Niet een typisch begin van een zaterdagochtend aan de Prinsengracht, maar in Peru werkelijkheid.

We hebben gisteravond ingecheckt in het hostel dat de reisorganisatie voor ons geboekt heeft en man, wat hebben we gelachen. We hebben inderdaad een privékamer met badkamer zoals beloofd, maar daar is dan ook alles mee gezegd. We hebben ook een raam, nou ja, schuifraam, dat uitkomt op de vide boven de ontbijtzaal en de trap naar de andere kamers. Het bed is klein en bedekt met dekens, die ik altijd al vies vindt, maar in deze plek helemaal. Verder blijken alle muren uit karton opgetrokken te zijn, zo gehorig en hebben we in onze badkamer in plaats van ventilatie een groot gat in de muur richting de gang. Speciaal even deze detaillering voor alle mensen die denken dat wij alleen op 4 sterren plus niveau slapen, dat is dus niet zo (Ok, toegegeven, we hebben in Buenos Aires wel weer iets meer luxe geboekt, het is ons niet helemaal vreemd;).Niet top geslapen dus, maar het maakt ons allemaal niets uit, vandaag is de grote dag dat we naar de Machu Picchu gaan. 

Na een basic ontbijt komen we buiten en regent het helaas. De eerste druppels die we in drie weken zien, en juist op deze dag. Het mag onze pret niet bederven, we bedenken allerlei hoopvolle gedachten dat het boven op de berg vast helder is en we moeten het er toch mee doen. We hebben al bustickets gekocht om naar boven te gaan dus om 7 uur zitten we in de bus naar boven. Aangekomen bij Machu Picchu hebben we nog een half uur voordat we met de gids afgesproken hebben dus we nemen vast een kijkje. We kijken in het diepe dal waar we vandaan komen en vangen al een glimp op van deze verborgen stad, wat een grootsheid en wat is het prachtig. We kopen, ondanks onze goede uitrusting, twee poncho's. Paul heeft vervolgens een kwartier nodig om bij te komen van het lachen als ik mijn prachtige gele poncho aantrek. De gids die om ons 8 uur zou ontmoeten komt helaas niet opdagen, de Spaanstalige gids die ons probeert te helpen probeert ons meerdere malen in een Spaanse groep te plaatsen. Nadat we hem goed duidelijk gemaakt hebben dat we dat niet accepteren volgen er nog 20 minuten telefoon, lastige gesprekken (we begrijpen elkaar allebei niet), maar vervolgens spreken we af dat wij eerst de berg beklimmen en vervolgens om 11.30 uur de tour met een Engelstalige gids doen. 

Op naar de Montana mountain dus, die het uitzicht moet geven op de stad zoals  bekend van alle plaatjes. Het is inmiddels opgehouden met regenen maar nog wel zwaar bewolkt, dus waarschijnlijk slecht zicht. Geen probleem voor ons, met goede moed beginnen we aan de klim die zo'n anderhalf uur in beslag zou moeten nemen. Het is een pittige klim, bijna alleen maar ongelijke traptreden. Onze kleine oefening in de Italiaanse alpen in augustus blijkt hierbij niets te zijn geweest. We komen verschillende mensen tegen die weer naar beneden komen die zeggen dat de klim verschrikkelijk is en er niets te zien is. Als we op een uitzichtpunt komen wachten we even totdat we een glimp van de stad opvangen, maken snel een foto en besluiten dat dit ver genoeg is geweest, boven is het zicht waarschijnlijk nog slechter. We besluiten af te dalen en later blijkt dit een goede beslissing te zijn. In de trein later vernemen we van iemand die helemaal naar boven is geweest dat de trap verder leidt langs afgronden waar je je aan de berg moet vasthouden om te voorkomen dat je in het ravijn stort. Dat is voor mij al geen mooi plaatje, maar voor Paul met zijn hoogtevrees al helemaal niet. We gaan terug naar de ingang, drinken een koffie (die overigens meer kost dan het hele menu dat we 's middags in het dorp oppeuzelen) en wachten op onze gids. 

Deze komt gelukkig nu wel opdagen  en de komende 2 uur maken we een tocht door deze mysterieuze stad. De stad, die midden in de jungle ligt op een steile berg, op zo'n 2400 m hoogte en pas in 1911 ontdekt en wereldkundig is gemaakt. Doordat er geen documenten zijn (vernietigd door de Spanjaarden) bestaan er tientallen mythes en verhalen over waarvoor deze stad diende. Het is wel duidelijk dat deze stad gebouwd is tussen 1400-1500 en het is echt ongelooflijk om te zien wat voor bouwkundig vernuft er is gebruikt om deze stad te bouwen. Ze hadden zelfs een eigen irrigatiesysteem bedacht om alle gewassen te verbouwen op de verschillende terrassen die allemaal weer een ander microklimaat hebben. Dit in combinatie met de fantastische omgeving met al die bergen maakt het zeker het meest bijzondere, wat wij ooit gezien hebben. Foto's en plaatjes zeggen veel, maar hier moet je echt geweest zijn om te ervaren hoe dit is. We zien de tempels, huizen, terrassen, opslagplaatsen en luisteren met veel aandacht naar de verhalen. Het feit, dat zelfs ik (meneer ongeduld en zeker niet bijzonder cultureel aangelegd) de tour zonder maar een keer te klagen heb uitgediend zegt genoeg. Komt hierheen om dit te ervaren!

Moe, maar voldaan nemen we de bus terug naar beneden om ons daar tegoed te doen aan een geheel 2-gangen toeristen menu, cocktails en bier en dat alles voor zo'n EUR 6,50 p.p. Ik heb nu ook de gebakken alpaca, lama, heerlijk. 

Nog even relaxed in de 'hot springs' van Agues Calientes om de spieren wat tot rust te laten komen en we filosoferen over welke andere kwaaltjes we hopen ,dat dit er toch wat goor, maar heerlijk warm water, dat dit geneest of voorkomt. Paul trekt met zijn 1,90 lange postuur met inmiddels superwitte krullen weer veel bekijks van de lokale bevolking. Zo'n witte reus in zwembroek maakt kennelijk indruk ;-).

Tijd om naar het station te gaan. We praten in de trein met een Canadees (die dus wel helemaal naar de top was geklommen) en met een Frans echtpaar, die 5 maanden door Zuid-Amerika reist met hun 3 kinderen. Bewonderenswaardig verhaal, maar zo leuk en bijzonder om te horen. Na de treinreis nog 1,5 uur in de bus terug naar Cuzco naar ons oude ninos hotel, waar we nu de mooiste kamer van het hotel krijgen met hoge plafonds en locale kunst aan de muren. Deze kamer heet, hoe kan het ook anders Laura (speciaal voor Laura Tillmanns).

Bijna te veel indrukken op een dag. We beamen nogmaals hoe bijzonder het is dat we dit samen kunnen doen en vallen vervolgens als een blok in slaap.