Maupiti

We zitten wederom in de bus! Zonder problemen dit keer. Gewoon langs de weg gaan staan, hand opsteken en instappen met alle spullen. Scheelt weer 45 euro t.o.v. de transfer die het pension aanbood. Dat de buschauffeur vlak voor de luchthaven de bus uitstapt en rustig 15 minuten gaat winkelen (toch weer lichte stress) nemen we dan maar voor lief. 
We vliegen naar Maupiti met een propellervliegtuig waar zo'n 30 man in past en dat is toch altijd wat spannender dan een Boeing of Airbus, maar de reis en het uitzicht is schitterend. Onderweg komen we langs een tweetal andere eilanden (waaronder Bora Bora waar we hierna naar toe gaan) en zien vanuit de lucht hoe prachtig het is. Even handig om uit te leggen...alle eilanden hebben een hoofdeiland met daar omheen op zo'n 300 meter afstand een soort zandbank van hagelwit koraalzand die Motu genoemd wordt. Hierdoor ontstaat er tussen het eiland en de Motu een lagune en daarbuiten beuken de golven van de oceaan tegen de Motu. 
Op Maupiti landen we op de Motu. Het 'luchthavengebouw' bestaat uit houten palen en een dak van palmboombladeren...that's it! Geweldig om te zien. We worden ontvangen met bloemenkransen en als dat je al geen bijzonder gevoel geeft zorgt het uitzicht daar wel voor. Het is werkelijk niet te beschrijven en zorgt bij mij voor vochtige ogen...hoe bijzonder weer dat we dit mogen meemaken. Om je heen alleen maar wit zand, palmbomen, kraakhelder water in wel 10 verschillende blauwtinten en zon. We worden door de pensioneigenaar met een houten boot naar het pension gebracht. We varen door de lagune en komen onderweg twee kleine manta rays tegen...we zitten weer als twee kleine kinderen te glunderen. Dan komen we aan op het puntje van de Motu en inderdaad...we hebben het paradijs gevonden. Niet qua luxe, maar in pure schoonheid en eenvoud. Het 'pension' bestaat uit 5 hutten zijnde een grote open keuken/eetruimte, een huiswaar de familie zelf woont en een drietal hutten voor gasten. Onze hut staat op 6 meter van het strand en daartussen staan drie palmbomen en wat struiken met prachtige bloemen...verder niets. De hut zelf heeft muren van bamboe en een dak van palmbladeren. De 'deur' is een gordijn en de ramen hebben kraalgordijnen. Zaken als...'Bjorn, zit de deur op slot?' of 'Liggen de paspoorten en het geld in de kluis?' hoeven we dus niet meer aan elkaar te vragen. We krijgen een rondleiding van eigenaresse Beatrice die in veel te snel Frans uitlegt dat we voor het water en toilet de pomp aan moeten zetten (hebben we thuis ook, dus niks nieuws) en laat ons de buitendouche zien...gewoon een slang met douchekop met daarom heen de inmiddels wel bekende palmbladeren en een gordijn als deur. Dit is bijna leven als Robinson Crusoe en deze mensen leven dus altijd zo. We hebben half pension hier dus 's avonds zitten we met de familie aan tafel en eten overheerlijke rauwe vis met rijst. Rond 22 uur duiken we ons bed in, want alle lichten zijn overal uit en de drankvoorraad (2 biertjes) van het pension is op. 
De volgende ochtend worden we om 06.30 uur wakker van de kabbelende zee. Je loopt de 'deur' uit en het is nog steeds werkelijkheid....wat een uitzicht. We worden verwelkomd door 3 van de vijf honden.  Het is hier sowieso een beestenboel, want ze hebben ook nog drie katten. Verder loopt er een leger krabben om ons hutje heen (sommige met schelp op hun hoofd...heel grappig om deze migratie te zien), een kakkerlak op de klamboe (iets minder) en een kolonie bijen...wel drie keer zo groot als in Nederland. Oja, hun nest zit in onze hut! In Nederland hadden we moord en brand geschreeuwd, maar hier hoort het er gewoon bij. We besluiten om vandaag te gaan kajakken. Voor ons strand ligt een eindje verderop een manta ray point, dus gewapend met snorkels gaan we het water op. Bij aankomst heeft Bjorn nog wat koudwatervrees (lees: vissenvrees) maar uiteindelijk snorkelen we samen en speuren naar de bodem. En dan....in de verte....komen twee manta rays onze kant op waarvan er eentje een spanwijdte heeft van 2.70 meter! Dan is het toch even slikken. Maar wat zijn ze prachtig...met hun vleugels zijn het net vogels maar dan in het water. We volgen ze en zwemmen zo'n tien minuten met ze mee om zoveel mogelijk foto's en een video te maken. Als ze vervolgens naar boven zwemmen komen ze toch wel heel dichtbij en we besluiten om terug naar de kajak te gaan. We hebben gewoon met manta rays gezwommen! We kajakken vervolgens nog een tijdje rond langs andere motu's en stranden en keren dan terug naar onze motu om daar nog wat rond te lopen. In totaal wonen hier zo'n 40 mensen (inclusief touristen) dus je komt bijna niemand tegen op deze prachtige stranden. 's Avonds staat er weer een traditionele maaltijd voor ons klaar...vis... die vlak daarvoor uit het water is gehaald en op de steiger even wordt gefileerd. Zou nog uren verder kunnen vertellen, maar het verhaal is al zo lang. Deze ervaring is uniek en zo bijzonder...voor iedereen met een winterdepressie of stress op het werk....kom hier heen!
Morgen naar Bora Bora....de luxe variant van Maupiti