Onderweg naar Frans-Polynesië en eerste dagen Tahiti

Daar gaan we dan, op naar wat velen noemen "het Paradijs op aarde", Frans-Polynesië. Gelegen midden in de Pacific Ocean op 8 uur vliegen vanuit Los Angeles en 6 uur vanaf Nieuw Zeeland. Daartussen helemaal niets, alleen maar water. Er is een directe vlucht vanuit Santiago naar Papeete, Tahiti, maar omdat wij voor een dubbeltje op de eerste rang willen zitten is dat met ons around-the-world ticket niet mogelijk (ja, met een bijbetaling van 1400 britse ponden). Wij vliegen daarom vanuit Santiago naar Lima, wachten daar 5 uur om vervolgens naar Los Angeles te vliegen, daar weer 4 uur wachten en dan naar Papeete. Totale reistijd 32 uur met daarboven op nog eens 7 uur tijdsverschil met Santiago. Het zijn uiteraard luxe problemen, maar toch kan ik iedereen melden dat deze reis geen pretje is. Paul is verkouden en hoest alle vliegtuigen bij elkaar, ik heb een ontstoken oog en buikkrampen en ben een kwartier bezig om mijn oogleden weer open te krijgen als ik een uur geslapen heb in het vliegtuig. Het werkt niet zo als in NL dat als je een transfer passagier bent dat je dan achter de douane mag blijven, nee, zowel in Lima als in Los Angeles moeten we door de immigratie heen (bent u hier alweer, zei de dame in Lima) en in Los Angeles moeten we ook nog eens koffers ophalen en opnieuw inchecken. Wat een schijnvertoningen en schijnzekerheid. Uiteindelijk staan we in Santiago om 2.30 uur 's nachts op om een dag later om 5.10 uur 's ochtends in Papeete te landen, weer zo'n fijne tijd. Het grote voordeel is wel dat door Paul z'n postuur we vaak een exit seat krijgen op verzoek, jihaa. We landen op Papeete airport (om 5 uur 's ochtends dus) en gaan met de trap het vliegtuig uit en het is zo'n fijne 25 graden, dat maakt al wat goed. Vervolgens bij binnenkomst in de terminal staat er een hele band met danseressen opgetuigd met van die mooie bloemenkransen om hun nek om ons (en de andere passagiers ook een beetje;) welkom te heten in het paradijs. Dit doet de toch wat nare reis snel vergeten. 

De eigenaar van het pension waar we verblijven staat ons op te wachten, laat ons zien waar de pinautomaat is en vraagt of we nog even willen stoppen bij de supermarkt om wat spullen te kopen. Wat vriendelijk, ja, graag. We kopen wat dingen die we nodig hebben en rijden verder naar het pension. Ons huisje is nog niet klaar, maar we mogen tot die tijd gebruik maken van een andere kamer. We nemen een douche (koud water helaas) en ik crash direct op de bank waar ik zo'n 5 uur later wakker word van de pensioneigenaar die komt vertellen dat ons huisje klaar is. 

Ons huisje is fantastisch, precies zoals ik het me had voorgesteld. Een eenvoudig houten hutje met rieten dak, zonder airco, alles heel basic, maar met een heerlijke veranda direct aan het water. Geen strand, maar wel een prachtige lagune. De eigenaar heeft ons al laten zien welke vissen hier rondzwemmen en het is prachtig. We installeren ons en besluiten 's middags de kajak te pakken om de lagune te gaan verkennen. Onze 2 pers. kajak moet nog even aan ons wennen en wij aan de kajak, maar na een aantal minuten hebben we de slag te pakken. Het water is kristalhelder, het koraal prachtig, veel levendiger dan waar ik het ooit heb gezien en de vissen zijn prachtig. Dan opeens gebeurt het en na 2 seconden ademnood zeg ik tegen Paul: "Kijk daar, een haai" alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Paul ziet 'm gelukkig ook (het is dus niet de jetlag) en is helaas net te laat om "onze" haai op de foto vast te leggen. Uiteraard is dit geen haai a la Jaws, maar een vriendelijke lagune haai, zo legt de eigenaar ons uit. We peddelen nog een uur rond om de haai nogmaals tegen te komen en op de gevoelige plaat vast te leggen, zonder succes uiteraard. We gaan terug naar het pension, kijken naar de waanzinnige zonsondergang en gaan op aanraden van de eigenaar eten bij de "Roulottes", ongeveer een kwartier lopen hier vandaan. (Er was overigens maar 1 andere optie, dat was het restaurant ongeveer net zo ver lopen hier vandaan). Dit is een open plaats, zeg maar parkeerplaats, waar tafels worden neergezet en waar een grote bus aan komt rijden, laden alles uit en die verzorgen het eten. Het is zeker niet de meest romantische plek om te eten, maar lekker was het zeker, en een bijzondere ervaring nog meer. Daarnaast is het ook nog eens betaalbaar. We zijn er na een halve dag al achter dat dit land gierend duur is (omdat alles geimporteerd moet worden). Een zak chips 5 euro bij de supermarkt, de goedkoopste fles wijn een tientje en de transfer naar het hotel van ca. 45 minuten was ook al EUR 50. Hier houdt het dus even op met de stoere wijnverhalen, we vermoeden dat dit thema pas weer terug komt in Nieuw Zeeland. Ook services als WiFi zijn of onbekend of erg duur. Tot nog toe gaat het uitstekend bij het budget, maar ons vermoeden is dat dit de komende 19 dagen wel gaat veranderen. Het mag hier dan wel paradijs zijn, daar hangt ook een prijskaartje aan. Toch voelt het supergoed hier (zoals wij dat altijd hebben in warme landen met witte stranden en paradijselijke uitstraling). 

Terug in het pension we nog even op de veranda zitten en om 22 uur gaan de lichten uit, eindelijk weer een normaal bed en lekker slapen.

De volgende ochtend zijn we om 6.30 uur wakker (vanwege het tijdverschil) en gaan een uurtje later uit bed. De vissen worden net gevoerd, dus we kijken toe bij dit spektakel. De haai laat zich uiteraard hier ook niet zien. We nemen de bus naar de hoofdstad Papeete. We kijken rond op de markt, de haven, etc. Vandaag schijnt, in tegenstelling tot gisteren, de zon uitbundig en we moeten even wennen aan dit hete en vooral vochtige weer. Ons hotel voor het volgende eiland is nog steeds niet bevestigd per mail, dus we maken een plan B, gaan naar de plaatselijke VVV die ons wat adressen geeft. In een internetcafé zoeken we wat opties uit en besluiten te bellen met onze eerste keuze. In ons beste Frans (toen ik er niet meer uit kwam heb ik de hoorn in de telefooncel gewoon aan Paul gegeven, ik heb in de Spaanstalige landen zo goed en kwaad als het ging alles uitgelegd) en de vriendelijke dame bevestigd ons hotel en onze transfer in Maupiti. Het duurt letterlijk uren voordat we de bus teruggevonden hebben en we worden een beetje gek van iedereen die ons een andere kant opstuurt (borden bij de bushalte kennen ze hier niet). Dit lijkt ook wel een terugkerend thema, Paul en Bjorn en bussen gaan niet zo goed samen :), gelukkig  hebben ze op de andere eilanden geen bussen alleen maar bootjes, haha. Uiteindelijk hebben we de bus en zijn net na zonsondergang terug in het pension. We gaan spullen pakken om morgen weer naar de luchthaven te gaan, het echte Frans-Polynesie avontuur gaat dan pas beginnen....